Terecht signaleerde Alfred Rosenberg het politiek-katholicisme – zooals wij het thans meemaken – als een naspel van een vijandschap, die langduriger en noodlottiger woedde dan de laatste tien, twintig, dertig jaar; als een vijandschap ook, die veel verder en essentieeler levenswaarden gold en onverzoenlijk verwoestte dan het verwerven en behouden van wat politieke partij-macht als noodzakelijk veronderstelt. Het politiek-katholicisme is slechts de buitenkant van een reeds eeuwen lang ageerend verzet tegen het vrije, trotsche leven van den natuurlijken mensch en tegen het den mensch bevrijdende en oprichtende van de bovennatuur, tegen datgene wat het edele en voorname en tevens het essentieele is in den godsdienst (i.c. in het christendom). Deze vijandschap werd inhaerent aan een, om vele reden dan ook heerschzuchtig geworden priester-kaste, aan een priesterdom dat dáárom, waar Christus den natuurlijken en bovennatuurlijken mensch wilde bevrijden, natuur en bovennatuur moest knéchten, aan zich knechten ook. Die vijandschap levert (en leverde steeds) slag naar twee zijden én ..... zij had ook twee vijanden steeds. Zij had niet alleen hen tot vijand, die de rechten van het natuurlijke leven, maar ook hen die het bovennatuurlijke leven, het leven in Christus verdedigden.

    Het politiek-katholicisme en, meer in het algemeen, het politiek christendom bestrijdend, met een onvertroebelden en tegelijk onbevreesden blik voor zijn diepere oorzaken, kan ’t nationaal-socialisme toch met recht zeggen, dat het op positief-christelijk standpunt staat. De groote voorvechters en wegbereiders van het nationaal-socialisme, degenen die de in onzen tijd voor breedere lagen aan de orde gekomen vragen het scherpst stelden en de problemen van ons cultureel en godsdienstig leven zo indringend analyseerden en blootlegden, stonden dan ook geheel op positief-christelijk standpunt.
    En dat niet alleen: terwijl de Beweging zich als zoodanig slechts met de p o l i t i e k e zijde van het probleem bezighield, hebben zij, deze groote voorgangers, die het politiek-katholicisme bestreden in een gevecht dat veel essentieeler zaken omwoelde en afwees dan wat politieke macht, over het christendom-zelf prachtige, vitale en openbarende uitspraken gedaan, diepzinnige en bezorgde uitspraken, uitspraken ook waaraan geen christendom in de toekomst meer kan ontkomen en die dus, in zekeren zin, beslissend zijn geweest.

    Het kan zijn nut hebben, ook op déze zijde der nationaal-socialistische revolutie eens nadrukkelijk en uitvoeriger te wijzen. En zulks dan niet alleen ten overstaan der kerken, die het nationaal-socialisme steeds van anti-christendom beschuldigen, doch ook ten overstaan van de talloozen, die nog altijd argeloos aan de invectieven van een bedreigd clerikalisme geloof hechten; en tenslotte nog ten overstaan van hen die het nationaal-socialisme van positieve christenen niet zelden interpreteeren als verkapt clerikalisme dat slechts tijdelijk