meehuilt met de wolven in het bosch om t.z.t. het clerikale machtsspel opnieuw te kunnen bevorderen.

REDEN VOOR BEDUCHTHEID

DEZE beduchtheid is overigens verre van ongegrond. De vrees, dat, zoodra de kerk zich gedwongen zal zien zich met het nationaal-socialisme te verzoenen, zij den ouden machtsstrijd, maar dan binnen het nationaal-socialisme, zal hervatten, de revolutie zal pogen te verkrachten en aldus, van binnenuit te vernielen, is een redelijke en realistische vrees. Deze machtsstrijd der kerk toch is een strijd van ééuwen reeds. Het is goed daarom en het heeft zin, dat de christenen grondig – en desnoods met fanatisme – gewantrouwd worden: het dwingt hen de problemen onverdacht, scherp en concreet te stellen, en – wat beter is – ook aan een onverdachte oplossing te arbeiden.
    Ten overstaan van deze drie groepen – ook van de laatste, waarin wel stemmen opklinken die het christendom tout court schijnen af te wijzen: als een verraad aan de huidige revolutie – ten overstaan van deze drie groepen kan het dus nut hebben er eens nadrukkelijk aan te herinneren, dat zij die, nog steeds als de baanbrekende of leidende figuren der huidige revolutie beschouwd en erkend worden, vaak waarlijk openbarend en steeds met een bezorgde liefde over het christendom gesproken hebben.

NIETZSCHE

ZELFS een Nietzsche, van wien het nationaal-socialisme niet los te denken is en die als het ware levenslang tegen den Gekruisigde gewoed heeft, was, zelfs in dit woeden, niet wezenlijk anti-christelijk. Zijn verzet gold niet een Christus die ,,gekruisigd” stierf (dit noodlot aanvaardde hij volkomen en zelfs in zijn kruisdood bewonderde hij Hem nog); zijn verzet gold een ,,Christus-gekruisgd” die gebruikt en mis-bruikt werd om den mensch een onteerende en ontbindende slaven-moraal te prediken, een moraal die het tegendeel was van de moraal die Christus – Lam en tegelijk Leeuw – geleerd én geleefd heeft. En als slavenmoraal beschouwde hij niet de moraal der liefde zooals zij gebruikt en mis-bruikt word om de schoonste menschelijke waarden te verkrachten en aldus den mensch te kenchten. ,,Het voorbeeldige leven,” zoo schrijft Nietzsche in ,,Der Wille zur Macht”met een helderheid als stonden er nog geen 20 eeuwen tusschen Christus en hem, ,,het voorbeeldige leven bestaat in liefde en deemoed; in die volheid des harten welken ook den geringsten mensch niet buitensluit: in het nadrukkelijk afzien van verdediging, van den wil tot rechtsbehoud, van overwinning in den zin van persoonlijke triomf; in het geloof aan de zaligheid hier op aarde, ondanks nood, tegenstand, dood; in verzoeningsgezindheid; in de afwezigheid van toorn, verachting; niet beloond willen worden: niemandem sich verbunden haben: die geistlich-geistigste Herrenlosigkeit; ein sehr stolzes Leben unter dem Willen zum armen und dienenden Leben.”