aaneengesmeed’? Zij zou die ’liefde’ misschien vaarwel zeggen. – God is niet zo. Hij zegt: ’Bemin die hand van Mij, en meer dan Mijn hand (en eigenlijk veel minder nog) kan de mens van God niet beminnen, en niet kennen: Ik Ben Die Ben, Ik ben die verborgen in Mijzelf rust; daar waar Ik Mijzelf ben en de mens Mij met zijn liefde wil naderen wordt de mens in al zijn vermogens en ook in zijn liefde vernietigd; daar waar Ik Mijzelf ben bedekken de engelen zich met hun vleugels. Ook uw gelaat heb Ik bedekt (en ook Mijzelf voor u bedekt), en Ik deed dat met mijn werken. Bemin die werken, zij zijn de hand die Ik u reik, zij zijn het enige dat ge van Mij kunt liefhebben omdat het is overeenkomstig uw wezen, enigermate. en naar één zijde, want naar een andere zijde blijven ook die werken u te boven en te buiten gaan: omdat zij Mijn werken zijn en daarom delen in Mijn onkenbaarheid en alles waarin Ik vreeswekkend ben.’

16. Er is zulk een diepe onverbrekelijke gescheidenheid tussen het creatuurlijke en God, een gescheidenheid die wij niet kunnen verbreken en die de eigenlijke grootheid is van God. Zodra we die grenslijn willen overschrijden, storten we in een afgrond en wordt Hij die liefde is een schrikwekkende. Wij zijn in God, dóór God en alles is vervuld van God, maar God en mens behoren tot twee andere werelden. Ik geloof dat Michelangelo dit aangrijpend en prachtig uitsprak in zijn verbeelding van de schepping van Adam: de hand van de Schepper reikt naar de hand van Adam en de hand van Adam reikt naar de hand van de Schepper, doch beide handen beroeren elkaar niet: beiden, God en Adam, behoren tot een andere wereld, beiden blijven (ook compositorisch is dit zeer expressief verbeeld) in hun eigen wereld. Er is (en ook dat is compositorisch zeer treffend verbeeld) een zeer wezenlijke gescheidenheid in eenheid.

(Wordt vervolgd)

(Van Slichtenhorststraat 66, Nijmegen)

HENRI BRUNING

149