Wij hebben uitentreure herhaald dat ook m a a t s c h a p p e l ij k e voorwaarden moeten vervuld worden om een boven-natuurlijk leven mogelijk te maken. (blz. 15)

De menschelijke wijsheid (ónwijsheid), die het woord van den priester dan nog is, vermag, met wat pathetiek, dan misschien nog wel dat luiste in de mensch tot een dier even vále als válsche, tot een dier even vluchtige als onvruchtbare begeesteringen te wekken, maar NIET MEER DE ZIEL, DAT EDELSTE VAN DEN MENSCH, TEN LEVEN TE WEKKEN: tot een waarachtige LIEFDE op te wekken. Het woord van den priester is dan niet meer de openbaring van Gods Koninkrijk die Christus’ Liefde is, niet meer de opwekking van die Christus-liefde die ons leven moet behéérschen, waardoor wij moeten willen en handelen, waardoor onze daden inhoud en vorm, gestalte, waarde, wezen en leven krijgen; het is niet meer de openbaring van Christus’ beminnenswaardigheid die onze vreugde, onze troost, onze kracht, onze liefde en, daarmee, ons wapen tegen de wereld is, — maar het (skelet)geklepper met iets dat dood is en dood blijft: met wetten en woorden, dorre bewijzen en dwaze emphase. En op den duur raakt elke ziel door dát voedsel ondervoed. (blz. 31-32)