Leiden en richten wil stellig niet zeggen, dat men alles wat niet positief gericht is, wat niet positief in de schoone waarden van het natuurlijk leven geworteld staat, als een ondermijning van het goede levensbewustzijn doodvonnist. Richten wil ook zeggen: den teugel van het leven niet te strak spannen (al kan dit, soms, een dwingende eisch worden), geen sectarische klopjachten (ketterjachten) ondernemen, geen inquisitorische banbliksems slingeren. Het is met inzicht, met wijs beleid en geduld leiden — doch tevens duidelijk kenbaar maken, dat dit geduld en dit beleid niet te misleiden zijn, niet te misbruiken om een eigen, om geen leven of gemeenschap zich bekommerend, spelletje eindeloos te continueeren, te rekken en zich aan elken harden levensplicht te onttrekken. Een schrijver moet het leven eerbiedigen, d.i. liefhebben met een strijdbare en viriele liefde; zijn leven en het leven der anderen en hét leven in het algemeen. De liefde is het eenige dat tot scheppende werkzaamheid inspireert, en het eenige ook, dat ons deze aarde aanvaarden doet. (blz. 18-19)

dat het vertaalwerk maar al te vaak aan ondeskundigen wordt toevertrouwd, aan lieden die noch hun moedertaal noch de taal waaruit zij vertalen meester zijn, aan lieden die een ,,leesbare vertaling” voor weinig geld willen verrichten, en dit laatste slechts kunnen als het vertalen voor hen een aardige ,,bijverdienste” is. En het gevolg daarvan is, dat de werkelijk kundigen, voor wie het vertalen een beroep is, een middel van bestaan, worden uitgeschakeld of voor honoraria moeten werken die beneden alle critiek zijn. (blz. 30)