barend en blijvender indrukken op te roepen, dan een expositie welke al deze prominenten zou omvatten en toch geen enkele „gestalte” werkelijk gestalte zou geven. Organiseert men een reeks van dergelijke stellig openbarende tentoonstellingen, dan zouden deze van tijd tot tijd afgewisseld kunnen worden met tentoonstellingen waar weinige werken van velen verzameld worden. Met een dergelijken achtergrond krijgt het ook meer zin en kan het zelfs een daad van cultuuruitwisseling worden ook tentoonstellingen, die het meer middelmatige doch ernstige werk te zien geven, te organiseeren. Tegen den achtergrond der werkelijk grooten van dit tijdsgewricht krijgen dergelijke exposities als beeld van ons cultureele leven ook hun juiste accent. Dat is thans niet het geval. Een tentoonstelling als „Nederlandsche Kunst van Heden”, naar Duitschland gezonden onder het motto van cultuuruitwisseling, geeft zonder bedoeld fond, een totaal foutieven (en dus betreurenswaardigen) indruk van hetgeen wij — van oudsher een volk van schilders — op dit moment zijn en presteeren. Ook al omdat in deze drukke en lichtelijk luidruchtige verzameling enkele stillere (en wellicht toch zuiverste)