nóg gretiger deed luisteren. Zijn glinsterende oogjes werden van een pientere levendigheid en zijn huidje geraakte in geaffaireerde spanning. - Doch op hetzelfde moment daalde de monstrueuse kop weer zoo verraderlijk laag in zijn richting, dat het hondje - als schoof het met zijn achterste plotseling door een glasscherf - geschrokken en onrustig achteruit sprong.
„Ik kan lasten torsen,” vervolgde de kameel, terwijl de kop weer als een elevatorbak omhoogzwaaide, „ik kan lasten torsen van zeven à achthonderd pond, en mijlen ver. Zoolang we nog maar in staat zijn ons op te richten, kunnen we die lasten ook dragen, en vele dagreizen achtereen. Soms echter beladen ze ons zoo, dat men ons met stokken en hefboomen op de pooten moet helpen.”
„En protesteeren jullie daar niet tegen?” vroeg het hondje met een dédaigneuse meewarigheid.
„Neen. - Maar tegenover deze voordeelen staat nogal veel ongerief. Als we jong zijn - lang voor we die lasten kunnen tillen - hebben we veel zorg noodig. We zijn dan wat je noemt een lastige geschiedenis. De eerste acht dagen kunnen we ons absoluut niet overeind houden : ja, als men ons niet hielp zouden we zelfs niet eens kunnen zuigen. Onze „lange” hals is dan nog zoo slap en zwak, dat we haar zeker zouden ontwrichten als we onzen kop zonder hulp naar de moeder-uiers zouden opheffen. We zijn, als we dien eersten tijd honger hebben, absoluut afhankelijk, en het meest vernederende is dan wel het gevoel, dat we voor deze wereld heelemaal niet geschikt zijn. - Voorts duurt het heel lang voor we volwassen zijn; drie jaar voor we een mensch kunnen tillen, en acht jaar voor we onze volle kracht hebben bereikt. Acht jaar zijn we dus nagenoeg nutteloos. - En al zijn we volwassen en nuttig, we blijven toch altijd het nadeel bewaren van ons weerzinwekkend uiterlijk. Onze bewegingen zijn onbeholpen en zonder gratie. De stank van onzen asem is onverdragelijk. Om niet te spreken

10