durend in overeenstemming met onze actuele mogelijkheid van begrijpen en kennen. En welke fundamentele revisies blijken die voorstellingen, blijkt dat kennen, blijkt dat laatste ,,streefdoel” telkens weer te behoeven – en te behoeven naarmate we verdergaan. Voorstelling en objectief streefdoel vallen niet samen. De voorstelling wordt slechts zuiverder naarmate we verdergaan, maar naarmate we verdergaan behoort ook de zuiverder voorstelling weer tot ons actueel moment.

Neen, het zijn niet die grote bovennatuurlijke waarheden en werkelijkheden welke waarlijk de wil activeren, of waarmee, Christus de wil bewoog; het is de goedheid van het kenbare. Christus heeft ons niet gevraagd ons handelen in overeenstemming te brengen met de onkenbare werkelijkheid van God, maar met die kenbare goedheid van de mens welke Hij het grootste gebod noemde: het liefde-zijn. En belangrijker: daarmee in overeenstemming zijnde is de mens, neen, niet in kennen maar in geloven doch tevens allerreëelst, ook de bovennatuurlijke werkelijkheid van het geloofshandelen, hij bevindt zich daarbinnen dan, en hij bevindt zich, actief – als mede-werkende – ook binnen Gods heilshandelen met de wereld en binnen ,,de Godslijnen van onze dagen”, ook al kent hij ze niet, – en hij ként ze niet. Door dit handelen ook – dit liefde-zijn – is hij goedheid op de wijze waarop God goedheid is. Door dit handelen blijft de mens in God en blijft God, met al zijn beloften, in de mens en hij weet dat God, die zijn beloften nakomt, wijsheid en goedheid is overeenkomstig Gods wijsheid en goedheid (en niet overeenkomstig onze altijd beperkte en bizarre ,,inzichten” daarin), en wat kan hij meer willen en wat behoeft hij meer te weten? Al het overige behoort tot Gods verborgenheden, die Gods verborgenheden blijven.

De opdracht die Christus volbracht is een zeer nederige geweest, en ook de Kerk, die een voortzetting is van Christus’ leven op aarde, vervult een zeer nederige opdracht onder de mensen. De dienaar zij niet groter dan zijn heer.

62