ihnen ausnahmslos gemeinsam zu sein, dem Gilgamesch, Veda, Awesta wie den Henochbüchern, dem Vedânta oder den Upanischaden, dem I Ging oder Tao te Ging wie dem ’Geheimnis der goldenen Blüte’, der Genesis wie der Kabbala und Apokalypse, dem Gesetz wie den Propheten und den Propheten wie dem Evangelium, der Edda wie den späten, aber ungeheuren Eröffnungen unseres eigentlich deutschen (’teutonischen’) organum divinum Jakob Böhmes  ». Ziegler vertolkt hier een gedachte, welke wij ook terugvinden in Papini’s Brieven van Paus Celestinus VI, waar deze aan hen, die niet in Christus geloven, schrijft « Zij (de missionarissen) zouden u (heidenen) moeten zeggen, dat alle grote volken van de aarde die vóór Christus hun bloeitijd hebben, mee hebben bijgedragen aan de goddelijke voorbereiding van het Christendom ». « Het Christendom is ook uw werk geweest en in een of ander opzicht voorvoeld door uw harten en zielen. Het huldebetoon van de Wijzen aan Jezus is het geheimzinnig symbool van die voor-christelijke medewerking, door God geinspireerd en gewild ».
    Dezelfde gedachte, doch zwakker verwoord, hervinden wij in het helaas ietwat luidruchtige geschriftje van de missionaris H. van Straelen S. V. D. Terug uit Japanse Internering. Volgens hem is de allereerste taak van de inlandse geestelijkheid « het zoeken en opgraven van de vele

[83]