heid), ergens voedt en vormt zich de onderworpen mens die het gareel van het overgeleverde niet durft doorbreken, aan een waarachtige waarheidswereld en wordt ook in hem de levenwekkende kracht van die waarheidswereld manifest. En dit waarlijk niet enkel op een wijze die bizar is. Nietzsche had stellig niet enkel onzin ontdekt toen hij schreef: « ich rechne es mir zur Ehre, aus einem Geschlechte zu stammen, das in jedem Sinne ernst mit seinem Christentum gemacht hat. »
     Het is binnen die vanzelfsprekende wereld dat hij het goede moet zijn overeenkomstig zijn bestemming. Dit betekent, dat hij daar ook iets op zichzelf en het leven moet veróveren. Want ook hij kan beneden zijn mogelijkheden blijven en dupe worden van tegenkrachten die hem, van zijn goedheid losrukkend, mismaken tot een hatelijk creatuur. Ook zijn opdracht vergt zelftucht, geweten, volharding, edelmoedigheid, trouw aan het beste van zichzelf. Er is, zoals voor iedere mens, ook voor hem vrijheid binnen de grenzen van zijn mogelijkheden. Dank zij deze vrijheid – om te zijn overeenkomstig zijn bestemming – kan zijn leven ook daadwerkelijk schoon zijn, en zijnde overeenkomstig die bestemming is het tevens nuttig en onmisbaar. En door deze onmisbare functie in het maatschappelijke heeft hij ook daadwerkelijk aandeel, ook hij, in het grote scheppende proces dat het leven der mensheid

[33]