HET schijnt mij een allerminst denkbeeldige mogelijkheid, ten aanzien van de huidige situatie der westerse cultuur tot een essentieel andere, en dan ook minder mistroostige conclusie te komen dan die welke De Greeff – via een psychologische analyse van de tegenwoordige mens – in zijn boek Notre destinée et nos instincts voor ons opstelt.
    Dit boek – « een lange, psychologische, bijna klinische bespiegeling over het probleem van de huidige mens », gelijk de schrijver het karakteriseert – is een onbarmhartig boek en in zijn onbarmhartigheid bovendien exact, onpathetisch, zonder concessie, gewetensvol, kortom: wetenschappelijk. Het stoot en beukt tegen ons op, hoofdstuk na hoofdstuk, met een hardnekkige, verbeten somberheid. « Op grond van dit feit blijft er vrijwel geen reden tot optimisme voor de toekomst meer over »; « dat betekent, dat ons optimisme voor de toekomst niet veel hoop meer is overgebleven »; deze en dergelijke zinnen, en ze zijn niet weinige, karakteriseren de grondtoon van dit werk, waarin de beduchtheid dat de mensheid haar « verstandelijke en zedelijke ondergang tegemoet gaat », welhaast een sombere zekerheid is geworden. Geen wonder.

[7]