wijst slechts dat hij het niet is. Voorts zegt hij: de verontwaardiging blijve een kwestie van temperament; ik zeg het hem na – maar eveneens voor de polemiek! Bloy overtuigt ons van zijn gelijk, ook al heeft hij in feite ongelijk; maar de man die polemiseert zonder er zijn menschelijkheid in te betrekken en slechts terwille van wat sportiviteit, overtuigt zelfs niet als hij gelijk heeft. Van Duinkerken heeft in zijn ,Vetera Nova’ voortdurend gelijk (bijna zei ik: en als men die zaken omkeert heeft hij nóg gelijk!), maar het laat u volkomen onverschillig. Van Duinkerken zegt van Daudet, dat hij desnoods een stelling zou uitvinden om haar te kunnen voorstaan, en dat diens temperament het voordeel heeft dat men noodgedwongen in hem gelooft; van Duinkerken lijdt inderdaad aan dit euvel (dit intellectueel bellenblazen), maar niet tengevolge van zijn temperament, maar tengevolge van zijn sportiviteit. En omdat deze een geforceerde is, zijn zijn stellingen nauwelijks aardig, laat staan boeiend, laat staan dat men erin gelooft. Hij rebbelt.
Hij vecht niet voor of tegen iets; hij heeft alleen maar (op bepaalde momenten) gelijk! Hij polemiseert in dit boek, geanimeerd door het weerom gevonden juiste midden en het spelletje dat men met ,juiste middens’ spelen kan. Hij rijdt in zijn ,Vetera Nova’ op waarheden als koeien, maar rijden is alleen goed als men het op paarden doet. Het kan wel grappig zijn als een koe een hindernis neemt, maar het is beter dat een prachtig paard dit doet. De koe produceere, en produceert slechts, melk, – maar van Li-Tai-Po tot Marsman prefereerde de dichter iets anders!
Hij verdédigt niets. Het is hem niet om een katholieke kunst te doen, zelfs nauwelijks om kunst (het doet wat zonderling

157