Ik kan er niet aan ontkomen in dit boek over hedendaagsch christendom ook een hoofdstuk te wijden aan van Duin-kerkens ,,Verscheurde Christenheid”, een historisch en actueel exposé dat zoowel het hedendaagsch verval van het katholiek geloofsleven analyseert, als middelen poneert (schijnt te poneeren) om dit verval te keeren en een her-eeniging der christenheid te realiseeren.
Ik stel er prijs op deze beschouwing te beginnen met een passage uit een artikel, in 1929 door mij gepubliceerd naar aanleiding van van Duinkerkens ,,Roofbouw”; ik stel hier prijs op, niet omdat het in dit fragment vervatte oordeel over den jongeren van Duinkerken achterhaald is geworden door het oordeel van eenigen, die eerst veel later in dezen auteur werden teleurgesteld, – maar omdat met deze karakteristiek tevens zeer veel verklaard is van den ouder geworden van Duinkerken, en met name zeer veel van het boek dat ons hier bezighoudt.
Ik schreef dan o.m. (en vrijwel letterlijk): ,,Intusschen is het zeer waar dat de gezondheid van den mensch bestaat in een geordende samenwerking van gevoel, verstand en verbeelding. Ordnung musz sein, natúúrlijk! Maar het resul-

154