wij de liefde van den gegrepene die Pascoaes is, den ge­grepene door het goddelijk mysterie, met het glimlachje van een koel, misprijzend dédain hebben kunnen afwijzen. Dit niet herkennen, dit niéts herkennen, dit koud en vijan­dig dédain – met al de gerenommeerde bêtises eener gerenommeerde (en gesimuleerde) objectiviteit – bevestigt nogmaals de verleugende werkelijkheid die ons „leven” werd.

92