den”. Alles wat hij zegt over het probleem van de paradox (niet als dat ongevaarlijk onder-onsje der goed-gehumeurde praatvaars), over de subtiliteit die voor subtiliteit geen respect heeft, over den artist „als speciale variant van groepsbelang bij zingeving”, over het spel van het kind, het spel van het leven dat niets dan spel is en toch ernstig moet worden gespeeld, over den zin des levens „als vakbelang voor volwassenen” („Sinngebung des Sinnlosen”), over het werken zonder doel en den plicht zonder zin, over Adler als bevrediger van „de behoefte aan ziekentroost tegen uitverkoopsprijzen”, over den „honnęte homme”, Don Quichote, den onmogelijken mensch, den paedagoog, den intellectueel, — dat alles, en meer, is zonder meer prachtig, zuiver, scherpzinnig én nobel gedacht, dat alles onderschrijf ik, in zijn negatief en in zijn positief, zonder eenige reserve.

De kwestie blijft echter: vallen een bepaalde levensbeschouwing en de levensstijl dien zij poneert altijd samen? Kan de levensstijl, die zich aandient als de uitdrukking, niet juist een verloochening zijn eener levensbeschouwing, een verloochening bij alle behoud der „woorden”? De kwestie is vervolgens, dat er een misverstand kan ontstaan omtrent een directief van den schermmeester, aangezien ter Braak dat directief uit een ander standpunt, van een anderen kant ziet (en interpreteert) dan degene die het geeft.
Het navolgende moge mijn bedoeling verduidelijken. En men vergeve mij den kleinen omweg waartoe ik genoodzaakt ben.

62