|
DE DUITSCHE ADELAAR
Het schot vloog raaklings langs het vogel-oog den rotswand in; het ketst, kort, droog, — en gruis valt door de stilte luid en zwaar. En van de rotspunt klapwiekt d’adelaar groot, trotsch omhoog — de scherpe klauwen rond het zonnerad — met rustig oog dat verre ruimten mat. En steil — eenzaam en ongestoord — vleugelt hij hoog door zon en stilte in den hemelboog... 61 |
