|
HET RIJK
’t Werd alles goed, en stil: eenvoudig — als een zaaier in ’t heuvelende land: met vasten, sterken tred de zware schollen tredend strooit hij het zaad, en soms, stil staande, dwaalt zijn blik naar het vertrouwde glooien van ’t land, dat groot en ernstig in zijn zwijgen is, en edel, als een drachtig, duldzaam dier. En blijde werd het: als een vlág die breed en fel wappert in ’t zomerblauw... De bittre driften, die ’t volk zoo lang vergramden en vergrauwden, zijn uitgedreven als een gif; ’t volkslichaam ademt opnieuw en is gezond en sterk. Orde en vrede heerschen alom; zij vórmen elken dag. — Geborgen in ’t groot Germaansch geheel en één daarmee rust ’t kleine Vaderland. — Het oude continent, ’t ontembare, hernam zich, nógmaals, en nu ’t schoonst! — te vastberadener na deze laatste, bitterst-woedende veldtochten waarin al zijn volke’ en wat door d’eeuwen hier aan grootheid werd gewrocht, dreigden te niet te gaan. Groot, krachtig ademt het leven weer. Over Europa rust het Vertrouwen als een glanzend’ ochtend-klaart, een zomer-ochtend waar de dag, met zon en dauw en ’t snel rumoer van blijde vogelstemmen, nog — licht en helder — schuil in gaat. De aarde werd goed en stil, een vredig sámen zijn; de aarde werd eindelijk haar laatsten, zuivren zin... 58 |
