|
WENDING I Er is een droom vernield, een groot, stil vergezicht, met velden in zoo helder licht als ’k lang ondenkbaar hield. — Ach, deze blijde zon, zoo licht van zin verschenen, hoe bitter ging zij henen, — nacht houdt al glans vernield; het dolen, koud en stom, zonder geloof, begon. — Neen, al die kléine droomen, — nooit hebben zij mij opgenomen, nooit niéuw beziéld. * * * In puinen viel het al in val na val. De prinselijke held die mijn droom schiep — mijn groot, stil vergezicht, mijn velden in zoo helder licht, — die mij ten strijde riep, hij werd het eerst geveld. Zijn dood was het voorteeken — ach, toen nog onbegrepen — dat tot het laatste toe zijn droom moest breken. * * * 49 |
