|
DE SCHIMMEL
Bij een Chineesche prent Koninklijk sprong de schimmel, nek en manen schuddend, óp uit zijn rusten in den zomerdag, en stond, den eedlen kop, als heel den tengren en gespierden romp, gejaagd gericht naar ’t verre zweepgeknal, — den kleinen, tragen meester, die weer nader komt. Langzaam treedt deze in de stilte, waar de schimmel onrustig briescht. — Een zweepslag joeg het ros trillend en steigerend — het bekschuim slierend langs de gespannen pezen, trotschen nek en schoft — in groote bogen rond den meester; rustig klonk, als in verachtelijke spot, de zweep, tergde en temde, temde het verzet tot losser, lichter, onderworpener galop. De zweep bedwong, trok, snoerde: dwong, gelijk een strakke toom die ingehaald werd, tot smaller draf rondom den man het ros, in aldoor losser, lichter, onderworpener galop. Dan hief hij, langzaam, de lange zweep en zwiepend striemde het dunne koord beenen en schoonen rug; die steigerden gesard, met doffe kracht sloegen de hoeven verwilderd op den grond; — dan joeg het felle koord opnieuw het dier schuimbekkende in bogen rond. 21 |
