|
HET SLAGVELD
(naar Rudolf Binding) Het wilde slagveld ligt in ’t koele maanlicht, geborgen en verstild. Zijn pure gloed vervaagt d’ellende, zuivert het bruine bloed dat van zichzelf, in zaalge glans, ontdaan is. En bataljons — in zilverpantsers — schrijden zwijgend, verheven op den vijand aan; colonnes, duister en stom gedreven, gaan spookachtig voort, als door een doem geleiden. De dooden slapen, zwijgend en gerust, in hunne lange blanke lichtgewaden; gewonden, ook verklaard, op late baren, draagt men er weg, door matter glans gekust. Dan breekt een kreet los, jammert in het licht en klinkt als een bazuinstoot bij ’t gericht: eenzaam, als een die niets en al verwacht, jammert een paard den mensch na door den nacht. 18 |
