En ook dit: dat Jezus, op aarde komend, niet alleen zijn lichaam aan de mens heeft uitgeleverd, maar – in diezelfde wrede letterlijke zin – ook zijn woord. Daarin stemde Hij met zijn komen in de wereld toe. Hij trad binnen in de wordingsgang der geschiedenis hetgeen betekent m.b.t. zijn woord, dat het ook aan dit blinde, wilde, dramatische tempeest en al zijn onafwendbaarheden zou worden uitgeleverd, dat het dit aan den lijve zou doorstaan en erdoor getekend en geschonden, tot onherkenbaar toe verminkt zou worden; dat het deze geschiedenis mee zou doormaken, dat het (ook bij de zijnen) getekend en geschonden, verminkt, gewond en vernederd zou worden door alles waarmee de mensen zichzelf en elkaar vernederen en wonden. Door zijn komen in de wereld aanvaardde hij m.b.t. zijn woord dit lot, overal waar zijn woord in zijn goddelijke eenvoud (en de goddelijke ernst van die eenvoud) gewantrouwd, gehalveerd, niet herkend of aan de logica der wereld aangepast zou worden. De meest zware en tragische opgaaf der Kerk na zoveel eeuwen van grootheid in de ogen der wereld is misschien (altijd?) de eenvoudige wijsheid van Jezus' woord en onbeschermd leven niet te wantrouwen, niet te vrezen. Dit onbeschermd zijn en toch niet vrezen is het merkteken van het goddelijke op aarde; en het goddelijke volgen is ook daarin met het goddelijke één te zijn – zoals in die eerste grote eeuwen van het christendom en zoals zovele vromen nadien. Het is het schip der zekerheden verlaten en wandelen over het water. De vrees die Petrus beving nadat bij in die stormnacht het schip verlaten had (en dat is ook altijd de vrees der Kerk die nooit de menselijke zekerheden waagt prijs te geven) wekte Jezus' toorn niet. Petrus, zinkend, riep, "Heer red mij" en Jezus stak de hand naar hem uit en zei enkel: "Kleingelovige, waarom hebt ge getwijfeld”. Misschien zal ook eens de kerk tot zichzelf, zeggen: "Waarom hebt ge zo lang getwijfeld".