De armoede bezit zelfs geen Christus.
Koude balken. . . . Zijn zij het levensteken, dat daarom ook het teken wil zijn van de dood. Het weet niet van je dood; het weet niet van mijn leven. Zonder herinnering is het als de grond en het levende gras. En als God. Als God, die zwijgt over goeden en bozen, - die bozen en goeden aan zichzelf laat. [van links nadert Lorenzo, het gezicht grauw en onherkenbaar; toch verraadt zijn deerniswekkende gestalte een zekere rust; Giovanna, vervuld van medelijden, zacht:] Lorenzo.... [wijkt terzijde om hem door te laten naar het graf]

[zacht]: Blijf, Giovanna, blijf. . . . Ik heb geen recht hier. . . . [blijft staan, de blik gericht op het graf]

[zacht, hulpeloos]: Lorenzo. . . .

Wat heb ik gedaan. . . .

[a.b.]: Lorenzo, doen we niet allen wat we niet willen. . . .

[zonder haar te horen]: Maria. . . .

Voor jou, Lorenzo, waren haar laatste woorden. . . .

[a.b.]: Niets dan wat opgeworpen aarde. . . . Hoor, om haar graven de onverschillige diertjes der aarde hun gangen; de gulzige worteltjes van het levende, dat naar het daglicht dringt, voeden zich aan haar lichaam, dat zelf aan geen leven meer deelheeft. Zij, die het leven zo hevig heeft liefgehad. Aan deze stilte heb ik haar liefde prijsgegeven. - Dit graf zij mijn laatste waarheid. Deze waarheid blijve me eeuwig verteren.

Lorenzo, je wanhoop klaagt ook mij aan.

Het is geen wanhoop. Ik wéet nu. Ik heb gezien. Dit graf gevreesd te hebben zou een nieuwe schuld aan mijn schuld hebben toegevoegd.

[haar hand uitstrekkend]: Lorenzo. . . .

[zacht]: Raak me niet aan. . . .

Lorenzo, Maria’s laatste woorden waren woorden van vergeven. Voor jou, Lorenzo.

[a.b.]: Dit wordt niet vergeven.