| N E O - G O T I E K E R ? | 359 |
|
o Banden, al te fel, o kerker, veel te zwaar; o lichaam, slavernij des levens, op der aarden, hoe lang nog moet ik, geest, in uwen dwang ontaarden? Wanneer toch, wordt mij God en ’t eeuwig raadsel klaar? |
Ook wanneer hij bidt uit de droefheid van deze ballingschap, bidt hij met het vertrouwen van de reeds-bezittende die niet bedrogen werd.
|
Vernieuwd zult dan, gij zonne en sterren, gij aarde en zee, gij berg en dal, verrijzen uit dit wentelwerren van rampe en rooie en ongeval; vernieuwd zult dan, o mensch, gij wezen, gered, geheeld, hersteld, genezen, en, zoo Gods almacht eens u schiep weêrom het beeld gelijk, vol eeren, het evenbeeld gelijk des Heeren, dat in den eersten mensch ontsliep. |
En zelfs het kwellend besef van gescheidenheid, dat hem zo onuitsprekelijk naar God-zelf kon doen verlangen, vindt nu zijn oorsprong en laatste verklaring in de vervulling die God hier reeds op aarde voor hem geworden is; het is dit Godsgenieten, hier en nu reeds, dat de oorsprong is van zijn ‘Leidenschaft zur Nacht’, van zijn hunkeren naar de opheffing van ‘alle gedeeltelijke en onvolledige zijn’:
|
Mijne ooge zal eens vol U zien, en varen zoo ’t druppelken in zee, dat is versmoord: zij zal U zien, verafgrond in de baren der ziende zee, die bedde en heeft noch boord! |
Het was het gescheidenheidsgevoel van de reeds vervulde, dat hem ook
