| Z I J N D R A M A | 307 |
|
ontstorven is het mij, ontstolen en ontweerd! |
| 1897 |
Maar hij wil deze ontredderde niet zijn. Opnieuw wordt hij de mens die recht staat en niet zal wijken: Non sia ver, nog diezelfde maand geschreven, en opnieuw klinkt zijn woord vastberaden, fier, mannelijk:
|
Non sia ver: dat logen is voor logen ik zal houden, of schelden mij ‘valsch logenaar!’ tienduizenden ook zouden! |
| 1897 |
Doch practisch diezelfde dag nog, een gedicht van volmaakte desolaatheid: ’t Is nevelkoud... Weer doorhuivert hem het ontzenuwend bewustzijn, doch zoveel doordringender nu, van een grauwe druilerige stilte die geen gedaante heeft of naam en alles tot ongedaanten mismaakt, – zoals de sneeuw eens, rechte neêrwaards, ongelenigd... etc. ’t Is als vroeg hij zich weer plotseling af: waartoe al die bereidheid, met wie en met wat was zij al die jaren slaags en wat heeft dit alles mij gelaten: ‘al ’t gene ik hadde...ontstorven is het mij, ontstolen en ontweerd...’
