| 300 | G U I D O G E Z E L L E, D E A N D E R E |
|
Het wintert, zonder ijs of sneeuw... |
| 1894 |
En in een ander gedicht uit hetzelfde jaar:
|
’t Smoort, het smuikt, het smokkelwedert allentheen! Waar zijn ze thans, waar de boomen, waar de huizen, waar de wereld, heel en gansch, – |
en dan, enkele strofen verder, dit onthullende, aangrijpende beeld:
|
Hier en daar een’ plekke boenend, zit de zonne in ’t duister veld; rood, gelijk een oud versleten stuk ongangbaar kopergeld... |
Dat is het vernietigend bewustzijn dat Gezelle tenslotte heeft overgehouden. Gans de prachtige wereld welke hij in zich omdroeg, gans die scheppende rijkdom waarvan hij zich bij zichzelf bewust was, is in het verkeer met zijn medemensen niet meer gebleken ten laatste dan een versleten stuk ongangbaar kopergeld. Reeds vroeger had hij, in enkele zijn levensbegrijpen prachtig samenvattende, meesterlijke, klassieke strofen, van deze doelloosheid gesproken, maar toen volledig strijdbaar nog, als een mens die zich roekeloos en onbevreesd opricht:
