| 198 | G U I D O G E Z E L L E, D E A N D E R E |
het ware nog aangegroeid.’ [2]
Het is in die eerste jaren na zijn zwijgen alsof hij zich bevrijd en herademd herneemt met die dankbare blijdschap waarmede hij eens, ontwaakt, de jonge dag begroette: ‘’t Is dag! ’k Ben uitgerust...'; ‘’t Is dag! ’k Gevoel ’t, ik zie ’t,/ ik hoore ’et...’; ‘’t Is dag!... ‘Staat op!’ zoo klinkt het woord,/ het dagwoord van de zonne’’; alsof hij zich herneemt met het diep ademende dankgevoel van:
Hij doet denken dan aan de aarde na een donderbui, wanneer bladeren en grassen nog druipen, glinsteren, glanzen en dampen van de levenwekkende regen; veel heeft het noodweer vernield, doch dit alles schijnt vergeten thans. De gedichten van die jaren [b] bezitten een diep-blijde klank; een dapper daadvaardige, mannelijk-open overgave aan het leven klinkt er uit op, mildheid, rust en vertrouwen. Nieuw leefgeweld door-stroomt heel zijn wezen. Zijn visie is groot, al-omspannend, zijn rhythmen zijn gespannen, en rijk en verscheiden als het leven; zijn woord is door en door bewogen, sober, en Gezelle zal er alles mee kunnen. Zijn vers is niet uitbundig, maar breed-stromend, gedragen, het is het gedicht van een die zich bleef herinneren waarop deze vrede bevochten werd. Hij is nu vertrouwd met het leed, en onbevreesd ervoor: hij heeft zovele smartelijke jaren lang geleden en dit alles werd doorstaan, het heeft er slechts toe bijgedragen hem innerlijk sterker, stiller te maken, het heeft zijn schoonste levenskrachten ten leven gewekt en zichzelf doen worden.
| De bergen smelten en de zee |
| zinkt zacht en zwijgend neder, |
schreef hij in 1859, in hetzelfde jaar dat hij dichtte van het bladje op het
