V roeger was het allemaal zooveel aangenamer geweest Toen overwoog hij wel, hoe een boerin zestig, zeventig jaar op eenzelfde erf kon leven, in dezelfde vertrekken, bij eenzelfden boomgaard, tusschen dezelfde weiden en akkers. Zestig langzame veilige en onwrikbare jaren. Jaren gedurende welke zich welhaast niets wijzigde, geen erf, geer woning, geen verte. — Ook hij leefde toen nog langzaam. Hij was jong nog, nauwelijks meer dan een opgeschoten jongen met golvend achterover gekamd blond haar, een uiterst verzorgd uiterlijk, en een opmerkelijk welluidend stemgeluid. Als voor die boerin bleef ook voor hem, het omringende al de jaren eender. In zijn geval vergde het echter geen aandacht. Zijn aandacht kon geconcentreerd blijven op de eigen verrichtingen, op het zich bewegen — het, docht hem, even flonkerend zich bewegen — van zijn geest, op wat hij was en zeker nog worden kon. Zoo traag en rustig leven, met kleine goede bezigheden, waarvan het beëindigen hem telkens weer een gevoel van stellige, zacht-gelukkige bevrediging schonk, — wat kon men meer verlangen? Met de bescheiden voltooidheden welke hij met elke volbrachte bezigheid achter zich liet, voltooide zich ook zijn gevoel van zelfbehagen. — Neen, de eeuwige volmaaktheid vond hij volstrekt geen absurd idee. Hij leefde ze reeds eenîgszins.
    Ja, in die dagen gevoelde hij zich nog geheel rust. In die rust overschouwde hij de vertrouwde stilte van zijn jong leven, beschouwde hij zijn nog niet veel beteekenende maar gave daden, zijn handen met de vingers welke hij zoo gracieus strekken en intrekken kon, en ontdekte hij zijn stem, hare opmerkelijke welluidendheid.
   Soms oefende hij zich ook in het gebruik van die stem wanneer hij alleen op zijn kamer was; dan gebruikte hij ze eigenlijk nog het liefst. Niet uit schuchterheid, maar hij controleerde dan, door niets afgeleid, haar volume, haar klank, haar soepel zich voegen naar de nuances die hij van haar verlangde en hij constateerde dat ook dit goed was Toch geneerde hij zich een weinig bij dit

59