hoedsch en beslissend ook, is slechts een voorwaarde ge-schapen, waardoor die grondige omwenteling welke men revolutie noemt, zich geleidelijk, juist geleidelijk en onge­stoord kan voltrekken. En in Duitschland én in Italië, waar de revoluties nog steeds gaande zijn, is alles zeer ge­leidelijk gebeurd en gebeurt de verwerkelijking der eigen­lijke revolutionnaire doeleinden nog steeds ,,geleidelijk” (zelfs volgens het béste geleidelijkheidsrecept). Iedereen weet zulks, — maar Mr. Linthorst Homan weet het niét, na tien, twintig jaren Europeesche revolutie weet hij dit nóg niet, weet hij ook dit nog niet ....

    Deze werkelijk allerserieust-geopperde bezwaartjes, deze over-, deze internationaal-bekende ouwe koek, die hier als iets geheel ,,eigens”, als een nieuwe lente, als een nieuwe, laatste beslissende degenstoot, als een toppunt van klemmenden en verpletterenden ernst wordt geserveerd, — deze werkelijk allerserieust-geopperde bezwaartjes beschouwend, ontkomt men niet aan den indruk, dat Mr. Linthorst Homan eigenlijk van toeten noch blazen weet, zóó uit de oude doos, zoo buitenaardsch en buiten westen zijn ze, zóó heelemaal gaan ze af naast de realiteiten, de werkelijke gevechten van dit moment ¹). Welnu, hetzelfde, precies hetzelfde kan men zeggen van de millioenen, die déze ,,hartekreet” hebben opge­vangen en overgenomen, als zijnde de eindelijke verwoor­ding ook van hun ,,hartekreet”. Ook die millioenen weten van toeten noch blazen, weten van niets. Zij zijn in hun stormloop naar die beschamend-leege hartekreet eenvou­dig nog precies diezelfde geestelijk en nationaal door hun vroegere bonzen verpauperde menigte welke zij bleek te