vankelijk ad majorem Dei gloriam, en later: ad majorem ecclesiae gloriam en weer later onder het motto of vrijgeleide: alles wat goed is voor de Kerk (haar macht en invloed) is ook goed voor de mens; of: het heilige doel heiligt de middelen; en tenslotte wordt het dan in sommigen "macht om de macht", machtsbegeerte ter compensering van een uitgehold celibaat, dat product van een uitgehold christendom. Maar altijd ook (en ook dit aspect moet men niet negeren) vond haar machtsonrust voedsel en voor haar daden rechtvaardiging in het weten van - de niet uit te wissen herinnering aan - de ontzaglijke dingen die de Kerk in en voor de wereld bereikt had en die tegen vernietiging en ondergang behoed moesten worden. En hetgeen zij bereikte - vanaf Jezus' verschijnen op aarde tot de ondergang der Middeleeuwen - en bereikte in en ondanks alle vehemente antagonismen die in haar strijd voerden omdat zij óók altijd in tallozen gevoed bleef worden door de zuivere bron van Jezus' boodschap, behoort zonder de minste twijfel en in weerwil van alles tot de ontzaglijkste verrichtingen der mensheid. Dat, en de vertwijfeling en onmacht die de ondergang van dit alles heeft meegebracht, moet men niet vergeten als men het probleem - de tragiek ook - van de machtskerk bespreekt.Prof.Chorus ziet het Rome van vandaag echter exclusief in het perspectief van een door en door corrupte machtskerk: uit corrupte bedoelingen ontstaan en nog alleen corrupte bedoelingen cultiverend; en het celibaat is dan voor hem haar meest corrupte product, een instelling die nog slechts verdedigd kan worden door "de oude machthebbers die, zelf allemaal celibatairen, door het celibaat af te schaffen (facultatief te stellen) zichzelf frustreren": waaróm voor die jonge priesters het huwelijk toelaten "terwijl wij (de romeinse curie-heren,H.B.) zoveel voor ons vak (!) moesten overhebben. " - Welk een vonnis behelst deze uitspraak tevens over de in Rome bijeengekomen bisschoppen, die zich tegen afschaffing uitspraken, en over al die priesters én leken die datzelfde deden en doen. Of zijn dat allemaal maar misleidbare heikneuters? Zou het beslist helemaal zijn uitgesloten, dat zij het celibaat , in weerwil van alles, toch een grote, onvervangbare waarde toekennen en b.v. de stelling, dat de wil het celibaat in stand te houden enkel een kwestie van machtsbegeerte is, echt niet kunnen onderschrijven en een weinig weltfremd vinden.
Met dat al zitten we dan vandaag binnen de Kerk nog met de laatste hechte resten van een machtskerk opgescheept. Afgaande op prof.Chorus' informaties bevinden die laatste hechte resten zich nog alleen in Rome, waar hun laatste oude vertegenwoordigers door hun positie het hele vaticaanse spel beheersen en naar hun hand zetten. Het is mogelijk. Maar wat kan dan van hen die zich daartegen verzetten, het streven zijn? Toch niet de destructie van de Kerk "als zodanig"? Alleen het slopen van die laatste hechte resten; het losmaken van de Kerk uit de laatste restanten van een "verzoeking" die nagenoeg reeds alle betovering verloren heeft; het terugvoeren van de Kerk naar haar oorspronkelijke opdracht en wijze van functioneren. - Nu, datzelfde zou men ook moeten willen m.b.t. het celibaat. Geen opheffing ervan wegens de aberraties die men uit zijn geschiedenis (zoals uit elke geschiedenis) kan samenlezen, maar herstel ervan in zijn oorspronkelijke bezieling, en dit mede in de wetenschap dat de Kerk - en niet alleen zij - zo ontzaglijk veel, vrijwel alles, aan priester-celibatairen te danken heeft. Het nieuwe China, zo kon men onlangs in De Volkskrant lezen, is "een verbinding van het heel erg oude met het heel erg nieuwe". Het komt me voor dat zulks ook de opgaaf is van de Kerk "nu".
"Liefde" zegt prof.Chorus, "heeft, hoe ook gedefinieerd, zijn hoofdwortel in de seksualiteit van de geslachtelijke mens". Dat is nogal kras gezegd. Seksualiteit = "lustverwerving uit lichamelijke zones", is de lichamelijke kant van de Eros. In de liefde tussen man en vrouw speelt de sexualiteit uiteraard een fundamentele rol. Maar daarnaast of daarbuiten kan men zoveel liefhebben en met hart en ziel of geheel zijn persoon zijn toegedaan (kunst, wetenschap, de natuur, het niksdoen etc.) zonder dat men bij die "hoofdwortel" uitkomt. Zo kan men ook het woord Gods liefhebben (zelfs boven alles). Dat is dan een liefde die in veel
