lijst van werken
vorige bladzijde



T U S S E N V E L   (Verbum Humanum)

KANTTEKENINGEN BIJ EEN VRAAGGESPREK



    Het vraaggesprek met prof.Schillebeeckx (Elsevier 23-10) roept enkele vragen op, - ook als men overweegt dat een vraaggesprek allerlei facetten slechts vluchtig kan aanraken.
    1. Wat men zich al dadelijk afvraagt is wat er in de visie van de ondervraagde nog als zin of functie van een bisschoppensynode overblijft. De paus, zo heb ik begrepen, komt luisteren. Luisteren naar wat er in de Kerk leeft. Dit verneemt hij doordat de bijeengekomen bisschoppen elkaar mededelen welke maatregelen zij voor hun land noodzakelijk achten; zij vragen naar de mening der anderen daarover, maar allen behoren elkaars "opties en beslissingen te eerbiedigen" en dit laatste, omdat geen enkel land de kerkelijke situatie van een ander land kan beoordelen en dus ook niet het door die situatie geboden handelen. Juist omdat dit zo is, acht men het immers gewenst dat elke plaatselijke kerk autonoom is en in vrijheid kan doen wat zij noodzakelijk acht. - Een bisschoppensynode (ik kan het niet anders zien) heeft dan nauwelijks een andere zin dan deze: dat men "elkaar op de hoogte brengt van zijn maatregelen", - hetgeen mij vrij overbodig toeschijnt aangezien maatregelen van enige importantie vandaag meteen wereldkundig zijn. Een tweede zin zou zijn, dat men "zijn zorgen kan uitwisselen". Maar waarom zijn zorgen uitwisselen als tenslotte toch iedereen zijnsweegs moet gaan en de ander, die de zorgen aanhoort, toch niet de situatie van het bisdom van de bezorgde kan beoordelen. Deze uitwisseling is in feite dan niet veel anders dan spreken van de een en luisteren van de ander d.w.z. de ander kán niets anders doen dan wat de paus mág doen: luisteren. De bisschoppen luisteren naar elkáár en de paus (de enige die niet zijn eigen [gang] mag gaan) luistert naar állen. Er ligt aan dit alles zonder de minste twijfel een sterk besef van bisschoppelijke collegialiteit, van wederzijds broederlijk vertrouwen ten grondslag. Maar als inhoud van een bisschoppensynode lijkt het me wat schraal en zulk een (wel enig geld verslindende) synode bovendien ook overbodig te maken. Vooral als het om "doen" gaat.


    2. "Waarheden worden niet beslist met een meerderheid", lezen we. Komt de leiding van een kerkprovincie, op grond van het oordeel van een minderheid, tot de conclusie dat het voor haar provincie wenselijk is ambt en celibaat te ontkoppelen, dan moet zij gezien de rechten van de autonome plaatselijke kerk, de vrijheid bezitten daartoe over te gaan. En vandaag kan men er dan blijkbaar nog aan toevoegen: zo belangrijk is de kwestie van het celibaat nu ook weer niet! Misschien niet. Maar wij zijn er jaren lang dag na dag door theologen, bisschoppen, priesters, enquętes, artikelen, pastorale beraden, ingezonden stukken, pressie-groepen etc. zo over doorgezaagd, dat als men dát probleem vandaag als plus minus een non-valeur van de tafel kan vegen, het niet geheel zinloos wordt rekening te houden met de mogelijkheid dat dan ook alle overige problemen die door een minderheid aan de orde werden gesteld als net zo'n non-valeur van de tafel kunnen gaan. Vooral als het "vandaag om het Godsprobleem gaat en nergens anders over". Met dit laatste kan men het volkomen eens zijn, maar tevens vrees ik dat het de irrelevantie bevestigt van vrijwel alles wat tot dusver werd gezegd, gedaan, besloten, tweedracht heeft gezaaid, mensen uit de Kerk gedreven, etc. etc.


    3. Het is natuurlijk waar dat "waarheden niet beslist worden met een meerderheid". Maar het behoort ook tot de normale gang van zaken dat binnen een creatieve minderheid de meningen het felst bótsen. Aan welke zijde is daar en dan "waarheid"? volgende bladzijde















volgende bladzijde
inhoudsopgave



aangemaakt: 01-04-2001 Copyright © 2010 by
R. Bruning en Th. Bruning
copyright
laatste aanpassing: 24-02-2010