noemen-alledaags of voor Jan-en-alleman is, men vreest (want o, de publieke opinie!) voor een gewaagde worp, die hoogstwaarschijnlik veel eerliker is dan al die naieve, devote, eenvoudige versjes van tans. Of. . . is men inderdaad zo ontstellend-onbenullig, zo bodemloos-leeg als de ,,moderne” (God betere ’t) uitingen van Jong Rooms Nederland doen vermoeden. We durven het niet te geloven. We hopen dat het alleen maar een schuchterheid is die nog niet op eigen benen durft staan. Mààr, besèft dit wel, het is de eerste daad voor een nieuwe, sterke kunst: bevrijdt U, wringt U los van alles wat der ouderen is: Gaat uw eigen, vrije gang: wantrouwt hun oordeel: want het is mogelik dat zij zich zelf willen verdedigen met het ongunstig, maar óók met het gunstig oordeel over U. Gaat hen uit de weg, slaat geen acht op hun gewouwel, want met de bèste wil van de wereld — ze begrijpen U niet; want met de bèste wil van de wereld — ze kunnen het maar niet aanvaarden, dat ze vol veroordeel zijn. (We zullen dit met Brom’s inleiding verderop in dit blad aantonen). Weest alleen U-zelf, eerlik, doortastend; werkt hard en . . . . durft te leven, d. i. durft het leven te zien zoals het is en maakt van uw geloof geen parapluboogje en van de wereld geen landwegje waarop het regendroppelt. Zodat het hoogste wat te bereiken is, zou zijn: de warme kachel of het warme bed (hetgeen dan de gezellig-simpele levensziening moet zijn van broeder Frans).

(Wordt vervolgd).

HENRI BRUNING.