Uit: DE SCHOUW, JUNI 1943, 2e JAARGANG Nr 6
|
Wat zal ik mij zčlf verwijten, dat laatste uur voor mijn dood? De driesten trots van mijn spreken? het krenken, dat zij mij verweten? Neen dít: dat ik steeds ben gewéken — om het weten van droefheid en nood. Ik had als een man moeten sterven, rechtop in mijn fonklenden haat, doch liefde en haat zijn verraden om een eenzaam weemoedig gelaat; mijn diepste drift werd beteugeld — o gloéd, die toch geen verstaat — en mijn laatste waarheid ontvleugeld, omdat elk láátste de velen — die deze drift niet delen — verweesd en nog eenzamer laat. Dít zal ik mij zélf verwijten, dít niet meer te herstellen verraad: dat ’k hatend zoveel haat heb verzwegen, ook dien laatsten moed, die het leven eenzaam, doch eervol maakt. Ik sterf; en niets is gebleven dan wroeging — dat ik allen bedroog? néén! dat ik heel mijn leven in al wat ik heb gegeven TEGEN M IJ N WAARHEID LOOG — o, eenzaamheid der velen, die zo zwaar, zo bitter woog . . . . HENRI BRUNING
|
