|
O boeg! scherpe boeg die eens dansend dwars door de branding joeg; – o rode, donkere bloem, Kruis-God, die ons allen ranselt onder Uw harde doem; o zwart leeg hart, mijn trotse geest die een woeste vlam van verzet is geweest, een tempeest van mijn duistre haat, van mijn hoog verdriet, o Liefde! die niets dan doelloosheid liet het weemlende sneeuwen ving bevende aan, onhoorbaar waaiend langs de kamerramen. en alles is in dit aanhoudende sneeuwen dit bevende sneeuwen, dit weemlend sneeuwen dagen-lang eenzaam ondergegaan onhoorbaar vergaan. de luchten grauw, de plassen zwart – o Hart, o Hart |
| HAARLEM, MAART 1929. |
3
