|
G o d het spel der kleuren en de vlinders, de kinderen, de zomerochtendstond. Hoe lief is dit in God — dit zacht en snel gezoem van de insecten in den zomernoen. O middagstilte van den zomerdag waarmede Hij zoo raadselachtig en onuitspreekhaar goed mij tegenlacht. Is dit Dezelfde die den afgrond vond en die het stormtempeest ter zee ontketent? Dezelfde, die verworpen en gewond aan d’eigen schepslen zich heeft uitgeleverd? Is dit Dezelfde die mijn leven schond — Hij, die zóó lief en ondoorgrondlijk is dat Hij de bloemen en de vlinders vond, den zomerwind, en ’t spelen van een kind? |
