|
D e z o m e r b e e k de velden door bij dag en nacht, reeds eeuwen stroomt het en ontvangt gans onberoerd, aan geen verwant de winterstilte en de zomerpracht Het voegt zich onbevreesd en stil de bedding langs en kent geen wil; wat in zijn kleine stilte spiegelt stroomt het voorbij, en zonder band ook met den bodem, waar geen plant mee op dit stroomen wiegelt Het is slechts stilte, die niet telt, dit leven-zelve van het zomerveld. Alleen de vischjes vonken en verschieten in zijn diep, de vischjes en de torren spelen er een zacht-bevangen lied. Het water glijdt zoo stil en klaar, zoo onberoerd en niet herkend, en geen die langsgaat vraagt zich waar dit eenzaam stroomen endt, — geen die dit eenzaam water als Gods verste stem herkent. Alleen de vischjes en de torren vonken en verschieten klein en snel, — de vischjes en de torren vonden er hun vredig vergeten spel. |
