de strijd, dien de Germaansche mensch thans voert, is om een veel dieper reden nog onze strijd. Want hij is, gelijk wij reeds vaststelden, in wezen de strijd om de zelf-bevrijding en zelf-bevestiging van den Germaanschen mensch, van dien Germaanschen mensch die ook wij zijn: de (eindelijke) vrijmaking van een levens-bewustzijn dat ook óns diepste en ook in óns geschonden levensbewustzijn, van een geloof in den mensch dat ook óns geloof is. (blz. 26 )

Dit levensbewustzijn heeft heden een groote, historische roeping, nl. na al de voorgaande culturen, culturen die geweest en voorbij zijn, thans zijn cultuur-schepping aan Europa’s geestelijk bezit toe te voegen en daarmee Europa opnieuw van aanschijn te vernieuwen. Deze opdracht van den Germaanschen mensch, — deze laatste en schoonste zin van al wat heden gebeurt, — is ook ónze roeping, ónze diepste zin heden, en een opdracht die ver uitgaat boven een nationale heropstanding. (blz.27 )

het is geenszins vermetel, en inderdaad is het ook mijn overtuiging, dat de heropstanding van den Germaanschen mensch — iets veel essentieelers dan een nieuwe nationaal-politieke wil — een tijdperk inluidt dat slechts vergeleken kan worden met die groote doorbraken en fundamenteele Umwertungen die eens de christelijke cultuur en die der Renaissance voor het Avondland zijn geweest. (blz.27 )

Het tragisch en verbijsterend bederf waarmede de ondergang van het eeuwen-oude en eens zoo roemvolle Romeinsche wereldrijk zich voltrok, deed een mensch geboren worden wiens geloof in den mensch en in het natuurlijke leven goeddeels bezweken was en mét hem een in sombere vermoedens bevangen christendom dat slechts een bovennatuurlijke bevrijding verbeidde. Uit de verwildering en